Małgorzata, córka Łazarza

Legendarna adaptacja awangardowej powieści Vladislava Vančury z 1931 roku. XIII-wieczne Czechy, chrześcijaństwo zaprowadza się tu raczej mieczem niż krzyżem, a zwaśnione klany prowadzą między sobą wojnę podjazdową. Tytułowa Małgorzata (Magda Vášáryová) pragnie wstąpić do klasztoru, ale z powodu ojcowskich zatargów zostaje porwana przez rozbójników. Aby oddać prawdę historyczną tego okresu, aktorzy wraz z ekipą filmową pracowali przez dwa lata w spartańskich warunkach, w tym podczas surowej zimy, żyjąc niemal jak ludzie z epoki. Narracja jest tu eliptyczna i nielinearna – to, co ważne, dzieje się w obrazie: ascetycznych ujęciach natury, fantasmagorycznych wizjach i spiętrzeniach symboli, a czerń i biel szerokiej taśmy nadają filmowi niemal mistyczny charakter. Małgorzata, córka Łazarza to dzieło życia Františka Vláčila i zwieńczenie jego filozoficznych rozważań na temat natury człowieka – chciwego, okrutnego i zaślepionego pragnieniem władzy.

Bogna Goślińska

František Vláčil (1924–1999) był czeskim reżyserem, malarzem i grafikiem. Studiował historię sztuki, następnie w latach 50. rozpoczął karierę filmową.  Po realizacji różnych animowanych i edukacyjnych krótkich metraży w 1960 roku nakręcił swoją pierwszą fabułę, Białą gołębicę, po czym wyreżyserował dwa filmy historyczne: Diabelską przepaść (1962) i swoje arcydzieło, Małgorzatę, córkę Łazarza (1967). W plebiscycie z 1998 roku ten ostatni tytuł został uznany za najlepszy czeski film wszech czasów. Artystyczne wykształcenie Vláčila widać w imponującym stylu wizualnym jego filmów.

Rekonstrukcja 4K z 2011 roku.

partner medialny