Bonnie i Clyde

Bonnie i Clyde ogląda się jak arcydzieło francuskiej Nowej Fali nakręcone dla niepoznaki w Ameryce. Nie ma w tym porównaniu nic na wyrost, gdyż autorzy scenariusza marzyli o tym, by na realizację filmu namówić François Truffauta lub Jeana-Luca Godarda. W obu przypadkach negocjacje skończyły się jednak fiaskiem, a na fotelu reżysera zasiadł ostatecznie Arthur Penn. Amerykanin wywiązał się ze swojego zadania znakomicie, czyniąc z inspirowanej faktami opowieści o parze przestępców, przemierzających USA doby Wielkiego Kryzysu, efektowną makabreskę.

Bodaj największy atut Bonnie i Clyde, poza zapadającymi w pamięć występami Faye Dunaway i Warrena Beatty’ego w rolach tytułowych, stanowi gatunkowa elastyczność. Dzięki niej romantyzm płynnie przechodzi na ekranie w slapstick, a ten niepostrzeżenie ustępuje miejsca realistycznej przemocy. W momencie premiery radykalna wizja Penna podzieliła publiczność – przeciw Bonnie i Clyde protestowali krytycy, a nawet uczestnicy przedstawionych w filmie wydarzeń, na czele ze szwagierką Clyde’a Barrowa narzekającą, że jej postać zachowuje się „jak wrzeszczący koński tyłek”. Głosy rozczarowania szybko zostały jednak przyćmione przez wyrazy zachwytu, których najlepszym potwierdzeniem było przyznanie filmowi dziesięciu nominacji do Oscara.

Piotr Czerkawski

Arthur Penn (1922–2010) był kluczową postacią amerykańskiego kina lat 60. i jednym z twórców Nowego Hollywood. Jego Bonnie i Clyde (1967) zrewolucjonizowało film gangsterski, łącząc brutalność z romantyzmem i redefiniując ekranową przemoc. Z kolei Mały wielki człowiek (1970), dekonstruując mit Dzikiego Zachodu, w krytyczny sposób patrzył na historię Ameryki. Filmy Penna charakteryzuje swoboda narracyjna i psychologiczna głębia, to kino pełne buntu, ironii i refleksji nad kondycją jednostki w społeczeństwie.