Diuna

Epicka wpadka, osobliwy eksperyment czy campowe mistrzostwo science fiction? Każde z tych określeń jest prawdziwe. W Diunie Lynch skonfrontował się z (jak wydawało się do niedawna) nieadaptowalną prozą Franka Herberta, komponując dekadencką wizję wydarzeń na planecie Arrakis. Brutalność miesza się tu z mistyką, a barok scenografii z turpizmem pragnących Przyprawy ciał, dając namiastkę psychodelicznej atmosfery dobrze znanej fanom późniejszej twórczości reżysera. Każdy wygląda tu jak postać z innej sennej fantazji: unoszący się w powietrzu odwłok Barona Harkonnena zdaje się wyjęty z wyobraźni Cronenberga, a Paul Atryda o niewinnej twarzy Kyle’a MacLachlana zostaje skontrastowany z Feydem Rauthą, w którego wcielił się Sting, co do dziś stanowi jeden z najbardziej intrygujących castingowych wyborów w historii kina. Wszystko to przy muzyce Toto i Briana Eno. Choć adaptacja okazała się kasową porażką, a efekty specjalne mogą dziś budzić ironiczny uśmiech, warto dać się ponieść tej zuchwałej, hipnotycznej wizji.

Joanna Najbor

David Lynch (1946 – 2025) – amerykański reżyser, scenarzysta, producent i artysta wizualny, urodził się w Missoula w stanie Montana. Studiował malarstwo w Filadelfii, po czym przeniósł się do Los Angeles. Jego pełnometrażowy debiut, Głowa do wycierania, zrealizowany z pomocą American Film Institute, stał się kultowym dziełem kina niezależnego. Lynch był jednym z najbardziej oryginalnych i wpływowych twórców światowego kina; jego rozpoznawalna mieszanka surrealizmu, tropów gatunkowych i eksperymentalnej narracji znalazła uznanie w szerokich kręgach odbiorców. Strona wizualna i audialna jego filmów była zawsze integralną częścią ich skomplikowanej struktury. Poza działalnością reżyserską uprawiał malarstwo, fotografię, medytację i eksperymentował z nowymi mediami. Trzykrotnie nominowany do Oscara, za Dzikość serca (1990) otrzymał Złotą Palmę na festiwalu w Cannes.