Fortepian

Jedna z najpiękniejszych opowieści o relacji z muzyką, a przy tym najgłośniejszy film w karierze Jane Campion, za który jako pierwsza kobieta w historii otrzymała Złotą Palmę w Cannes. Pochodząca ze Szkocji Ada McGrath (Holly Hunter) pewnego dnia przestaje mówić. Kiedy ojciec wydaje ją korespondencyjnie za mąż za plantatora Alistaira (Sam Neill), kobieta wraz z córką wsiada na statek i przypływa do Nowej Zelandii. Od razu zostaje zmuszona do porzucenia swojego ukochanego fortepianu. Alistair nie zgadza się na jego transport, więc instrument zostaje na plaży, by następnie przejść w ręce sąsiada, George’a (Harvey Keitel). Zdeterminowana, aby nadal grać, Ada godzi się udzielać mężczyźnie lekcji. W punkcie wyjścia Fortepian, uznawany za „feministyczny manifestu pokolenia”, to osadzony w kolonialnym anturażu melodramat, który scena po scenie coraz głębiej podważa konwenanse i negocjuje warunki kobiecej emancypacji. A kiedy zgaśnie ekran, pozostaje muzyka Michaela Nymana, która sama w sobie stanowi kompletną opowieść o miłości i tęsknocie.

Joanna Najbor

Jane Campion ma wśród twórców nowozelandzkich jedną z najsilniejszych pozycji na arenie międzynarodowej. Urodziła się w 1954 roku, ukończyła Australian Film Television and Radio School w jednym z pierwszych roczników tej szkoły. Jej krótkometrażowy debiut Peel został nagrodzony Złotą Palmą w swojej kategorii na festiwalu w Cannes w 1986 roku. W pełnym metrażu zadebiutowała filmem Sweetie, który również zdobył wiele nagród. Prawdziwe uznanie Campion zdobyła dzięki filmowi Anioł przy moim stole, a pozycję tę ugruntowała wraz z Fortepianem, który został nagrodzony Złotą Palmą w Cannes oraz trzema Oscarami. Późniejsze dzieła reżyserki – oparty na powieści Henry’ego Jamesa Portret damy, Święty dym z udziałem Harveya Keitela i Kate Winslet oraz thriller erotyczny Tatuaż – nie były już tak jednogłośnie okrzyknięte jako arcydzieła.

Katalog MFF Nowe Horyzonty 8. edycja