Imperium namiętności

Nagisa Ôshima przekonał się na własnej skórze, że los artysty bywa kapryśny i nieprzewidywalny. Zrealizowane w 1976 roku Imperium zmysłów ściągnęło na Japończyka proces o obrazę moralności, a nakręcone dwa lata później Imperium namiętności przyniosło mu nagrodę za reżyserię w Cannes. Paradoksalnie oba filmy opowiadają w pewnym sensie o tym samym, skłaniając do refleksji nad trudną do uchwycenia, ambiwalentną naturą pożądania. Imperium namiętności okazało się jednak łatwiejsze do zaakceptowania od skandalizującego poprzednika jako film nieco bardziej powściągliwy, unikający polityki i głębiej osadzony w japońskiej tradycji. Szczególnie interesująco wypada pod tym względem wątek metafizyczny, nieoczekiwanie przełamujący realistyczną konwencję opowieści o żonie, rykszarzu i jej kochanku, którzy postanawiają zabić męża kobiety. Wprowadzenie postaci nękającego oprawców ducha ofiary każe odczytać Imperium namiętności jako Ôshimowską wariację na temat klasycznych, zakorzenionych w folklorze horrorów zwanych kaidan.

Piotr Czerkawski

Nagisa Ôshima (1932–2013) – urodzony w Kioto, studiował na lokalnym uniwersytecie. Pracował jako krytyk i redaktor naczelny w magazynie filmowym. Nauczył się reżyserskiego fachu, będąc asystentem w wytwórni Shochiku. Był jednym z przedstawicieli japońskiej nowej fali. Oprócz Imperium zmysłów do jego najważniejszych dzieł zalicza się m.in. Śmierć przez powieszenie, Ceremonię i Wesołych Świąt, pułkowniku Lawrence.

Katalog MFF Nowe Horyzonty 17. edycja