Upadek Italii

Po pokazie spotkanie poświęcone zagranicznym filmom, w którym wezmą reżyserzy –  Lordan Zafranović i Robert Wichrowski.

Druga część wojennej trylogii Lordana Zafranovicia, Upadek Italii, przenosi widza z monumentalnego Dubrownika na jedną z dalmatyńskich wysp, ukazując dramatyczną panoramę wojny widzianą z perspektywy lokalnej społeczności. Głównym bohaterem jest Davorin (Daniel Olbrychski) – dowódca oddziału partyzanckiego, który po kapitulacji Włoch w 1943 roku wyzwala wyspę spod okupacji. Wraz z militarnym zwycięstwem pojawia się pokusa wygodnego życia – Davorin zakochuje się w córce lokalnego bogacza, odsuwa od siebie obowiązki dowódcy i ignoruje sygnały o zbliżającym się zagrożeniu. Gdy nazistowskie i kolaboracyjne oddziały ponownie opanowują wyspę i dokonują masakry na jej mieszkańcach, dramat osobisty przekształca się w tragedię całej wspólnoty.

Zafranović po raz kolejny portretuje moment upadku – tym razem nie tylko politycznego, ale przede wszystkim moralnego. Upadek Italii to opowieść o zdradzie ideałów, zgubnej sile osobistego pragnienia i cenie, jaką jednostka oraz społeczność płacą za chwilę słabości. Film zderza heroiczne mity z brutalnością rzeczywistości, kontynuując estetyczno-polityczny nurt reżysera: stylizowany obraz, z elementami włoskiego modernizmu, ukazuje wojenną apokalipsę jako proces rozpadu nie tylko struktur władzy, ale też międzyludzkich więzi – przypominając, że największe bitwy toczą się nie na froncie, lecz we wnętrzu człowieka.

Maša Guštin

Kopia filmu została udostępniona przez Croatian State Archive.

Lordan Zafranović (ur. 1944) to urodzony w Maslinicy (obecnie Chorwacja) reżyser, który najbardziej znany jest ze swojej trylogii poświęconej II wojnie światowej. Jej pierwsza część, prezentowana na festiwalu w Cannes Okupacja w 26 obrazach (1978), to osobista opowieść, w której obrazy z czasów włoskiej okupacji łączą się z refleksjami nad historią i codziennością. Trylogię uzupełniają Upadek Italii (1981) z Danielem Olbrychskim oraz Wieczorne dzwony (1986). Twórczość Zafranovicia często zalicza się do tzw. czarnej fali kina jugosłowiańskiego, nurtu kształtowanego w latach 60. przez takich autorów jak Dušan Makavejev czy Aleksandar Petrović.

partner sekcji