Zabójstwo inżyniera Čerta

Jeśli jeszcze tego nie wiecie, diabeł jest inżynierem o imieniu Bohous, ma równo przystrzyżony wąsik à la John Waters i cytuje na wyrywki Freuda i Nietzschego. Nic dziwnego, że Ona, rozgoryczona singielka, traci dla mężczyzny głowę i zaprasza go na kolację ze śniadaniem. Na miejscu okazuje się jednak, że czart nie zyskuje przy bliższym poznaniu, a wydzielający się z jego ust zapach siarki wcale nie jest w tej kwestii największym problemem. Dużo gorsze wrażenie robi bijące od Bohusza na każdym kroku poczucie bezkarności i samczej arogancji. Choć Ona początkowo daje się mężczyźnie wtłoczyć w rolę bezwolnej laleczki, z biegiem czasu opracowuje plan, by dać mu nauczkę. Zabójstwo inżyniera Čerta, jedyny film wyreżyserowany przez legendę czechosłowackiej Nowej Fali, Ester Krumbachovą to komediowa perełka mogąca zachwycić fanów zarówno Mistrza i Małgorzaty, jak i Biednych istot. Najwięcej wspólnego Zabójstwo… ma jednak z podobnie anarchizującymi, pełnymi witalności, a nawet robiącymi równie przewrotny użytek z kulinarnych metafor Stokrotkami Věry Chytilovej, przy których Krumbachová pracowała jako kostiumografka i współscenarzystka.

Piotr Czerkawski

Ester Krumbachová (1923–1996) była jedną z kluczowych postaci czechosłowackiej Nowej Fali, choć przez lata pozostawała w cieniu swoich współpracowników. Jako scenarzystka i kostiumografka współtworzyła takie arcydzieła jak Diamenty nocy (1964), Pali się, moja panno! (1967) i Waleria i tydzień cudów (1970). Jej unikatowe, surrealistyczne wizje i wrażliwość feministyczna uczyniły ją jedną z najbardziej wpływowych, choć niedocenianych artystek. W 1970 roku wyreżyserowała swój jedyny film Zabójstwo inżyniera Čerta, który z czasem zyskał status dzieła kultowego. Po 1970 roku działalność zawodowa Krumbachovej została ograniczona przez cenzurę komunistyczną. Obecnie uważa się, że wpływ czechosłowackiej artystki na kino eksperymentalne jest niepodważalny.

partner pokazu

partner pokazu