Cesarzowa

Wiele niemych filmów Ernsta Lubitscha było przez długi czas niedostępnych lub krążyły tylko w słabych, niekompletnych kopiach. Na szczęście w ostatnich latach cztery z nich zostały zrekonstruowane, na czele z Cesarzową. W tym historycznym komediodramacie wystąpili Adolphe Menjou, z którym Lubitsch pracował dopiero co przy Karuzeli małżeńskiej, oraz Pola Negri, wielkie odkrycie reżysera, która uznała, że sportretowanie Katarzyny Wielkiej pomoże jej w amerykańskiej karierze. Okazało się to prawdą, ale wybryki gwiazdy na planie sprawiły również, że Lubitsch nigdy więcej z nią nie pracował. Wprowadzając do inscenizacji samochody i fryzury z lat 20., reżyser zmienił XVIII-wieczną Rosję w Rurytanię, czyli mityczne, niby-środkowoeuropejskie królestwo, które później pojawi się w jego filmach dźwiękowych (między innymi Parada miłości i Monte Carlo). Melchior Lengyel, autor adaptacji sztuki, na której bazuje Cesarzowa, później stworzył zarys fabuły genialnych komedii politycznych Lubitscha: Ninoczki i Być albo nie być.

Veikko Suvanto

Ernst Lubitsch (1892–1947) był amerykańskim reżyserem niemieckiego pochodzenia. Zaczął swoją karierę w Niemczech, gdzie wyreżyserował kilka najwcześniejszych filmów z Polą Negri. W 1922 roku przeniósł się do Hollywood, gdzie dał się poznać jako mistrz wyrafinowanej komedii. Konsekwentnie doskonalił swój styl, który zaczęto nazywać „dotykiem Lubitscha”. Do jego najbardziej znanych filmów należą Złote sidła (1932), Ninoczka (1939) i Być albo nie być (1942).

Rekonstrukcja wykonana przez The Museum of Modern Art i The Film Foundation przy wsparciu finansowym George Lucas Family Foundation. Partytura orkiestrowa opracowana przez Gillian B. Anderson na podstawie arkusza muzycznego wydanego w momencie premiery. Dyrygentem ścieżki muzycznej jest Robert Israel.