Człowiek z ogoloną głową

Nasycona antymieszczańskim duchem lat 60., absurdalna historia pospolitego nauczyciela (Senne Rouffaer), który ma obsesję na punkcie swojej uczennicy (Beata Tyszkiewicz). Pełnometrażowy debiut jednego z najważniejszych belgijskich reżyserów, André Delvaux, był w czasie rozkwitu europejskiego kina artystycznego stawiany obok dokonań modernistów pokroju Alaina Resnais’go i Michelangela Antonioniego, ale potem trafił na margines historii kina. Poza tym film nie doczekał się w PRL-u premiery kinowej, co jest stratą szczególną: w końcu Tyszkiewicz tworzy tu jedną ze swoich najznakomitszych kreacji, i to dwa lata przed rolą wyniosłej Izabeli Łęckiej w Lalce Wojciecha J. Hasa. Delvaux spotkał aktorkę podczas realizacji dokumentu o polskim kinie i wydała mu się uosabiać ideał niedostępnej, lodowatej, ale podprogowo kuszącej piękności. Choć Człowieka z ogoloną głową – sfotografowanego przez Ghislaina Cloqueta, współpracownika Roberta Bressona – można określić jako „flamandzką Lolitę”, Tyszkiewicz miała w momencie premiery 28 lat. Emanuje z ekranu arystokratyczną siłą, kradnąc każdą scenę i doprowadzając bohatera do kresu wytrzymałości.

Sebastian Smoliński

André Delvaux (1926–2002) był belgijskim reżyserem. Karierę rozpoczął od realizacji telewizyjnych dokumentów o kinie. W 1962 roku wraz z innymi twórcami założył belgijską szkołę filmową, a trzy lata później wyreżyserował swój debiut fabularny Człowiek z ogoloną głową na podstawie powieści Johana Daisnego. Wiele jego kolejnych filmów to także adaptacje literackie. Delvaux opracował specyficzną odmianę realizmu magicznego i jest uważany za prekursora belgijskiego kina narodowego.

Nowa rekonstrukcja 2K w oparciu o oryginalny negatyw zachowany przez Cinémathèque royale de Belgique.

partner medialny