Echo

W Warszawie roku 1964 zrobiło się gorąco: Kabaret Starszych Panów pod wodzą Kazimierza Kutza musiał poradzić sobie z upałem, zaś Henryk (Wieńczysław Gliński), główny bohater filmu Różewicza, musi w skądinąd przyjemne lato zmierzyć się z gorączką lustracji. Niemal 20 lat po wojnie zostaje oskarżony o współpracę z Gestapo, a zarzuty odbijają się echem nie tylko w jego otoczeniu, ale przede wszystkim w jego własnej głowie. 

Mistrzowskie i po kafkowsku filmowane przez Jerzego Wójcika Echo przywodzi na myśl najlepsze noirowe, paranoiczne narracje. Duet braci Różewiczów stawia w centrum człowieka nieznośnego i jednocześnie wywyższającego się. Tym boleśniejszy staje się jednak jego upadek, któremu wtóruje monumentalna, socjalistyczna warszawska architektura. Podobnie jak w Cieniu Kawalerowicza, echo przeszłości nigdy nie śpi: jest złowieszcze i gotowe do ataku.

Patrycja Mucha

Pokazywany wraz z Ulicą Brzozową (reż. Wojciech Has, Stanisław Różewicz, Polska 1947, 9 min).