Głos góry

Ten czwarty. Mniej znany, mniej fetowany, równie wspaniały: najwyższy czas, żebyście poznali Mikio Naruse. W PRL-u do kin weszła tylko jego Mateczka z 1953 roku. Mimo upływu dekad i wpływowych wielbicieli – na czele ze współczesnymi japońskimi mistrzami, Hirokazu Kore-edą i Ryûsuke Hamaguchim – Naruse nie jest w Polsce tak rozpoznawalny jak Akira Kurosawa, Kenji Mizoguchi czy Yasujirō Ozu. Dorobek Naruse, na który składają się głównie filmy obyczajowe, to przede wszystkim wnikliwe, empatyczne i nierzadko krytyczne wobec japońskiej rzeczywistości portrety kobiet próbujących poradzić sobie w patriarchalnej kulturze. Głos góry, adaptację dostępnej w polskim przekładzie powieści noblisty Yasunariego Kawabaty, powszechnie uważa się za czołowe osiągnięcie reżysera. Faworyzując perspektywę bohaterek, uwikłanych w niespełnione związki, Naruse pozostaje wyczulony na ich emocje, smutek i melancholię. W główne role wcielili się aktorzy znani z dzieł Ozu, w tym występujący razem w Tokijskiej opowieści Setsuko Hara i Sō Yamamura.

Sebastian Smoliński

Mikio Naruse (1905–1969) był japońskim reżyserem i scenarzystą, który w latach 1930–67 zrealizował łącznie 89 filmów. Najbardziej znany jest z filmów z gatunku shôshimin-eiga, dramatów rodzinnych o zwykłych ludziach, przeważnie z kobietami w roli głównej. Ze względu na podobieństwa tematyczne jego dorobek jest często porównywany z twórczością Yasujirô Ozu. Do jego najbardziej znanych dzieł należą Płynące chmury (1955) i Gdy kobieta wchodzi po schodach (1960).