Pożegnanie jesieni

Debiut Mariusza Trelińskiego, nasycony Witkacowskim poczuciem zmierzchu świata, realizowany w transformacyjnej Polsce, kiedy powszechne były opowieści o „końcu historii”. Barokowy, rozbuchany obraz, a zarazem doskonały poligon doświadczalny wyobraźni wizualnej Trelińskiego, który za kilka lat estetykę tę będzie wykorzystywał jako reżyser operowy. Dynamika akcji nie pozwala złapać tchu, monumentalizm dekoracji i nadekspresja gry aktorskiej oszałamiają i dezorientują. Do tego jaskrawa czerwień, bliska kolorystyce filmów Daria Argenta i Dereka Jarmana. To jednak nie tylko estetyczny ornament. To zapowiedź rozlewu krwi podczas rewolucji, która zmiecie światek bohaterów. A już teraz stopniowo wdziera się w niego społeczne wrzenie i kryzys polityczny międzywojnia. Wizja tym bardziej niepokojąca, że Witkacemu udało się w niej uchwycić okoliczności także własnej śmierci.

Piotr Sadzik

Po seansie (15 kwietnia) odbędzie się spotkanie z Mariuszem Trelińskim (reżyserem filmu) i Janem Fryczem (aktorem).

Mariusz Treliński (ur. 1962) jest polskim reżyserem filmowym, teatralnym i operowym. Zadebiutował w 1987 roku filmem telewizyjnym Zad wielkiego wieloryba. Pożegnanie jesieni (1990), adaptacja powieści Witkacego, miało swoją premierę na festiwalu w Wenecji. Następny obraz – Łagodna (1995) według opowiadania Fiodora Dostojewskiego – otrzymał nagrodę dziennikarzy na 20. FPFF w Gdyni. W 2000 roku Treliński nakręcił swój ostatni jak dotąd film: Egoistów.