Teksańska masakra piłą mechaniczną

Podobnie jak Noc żywych trupów (1968), inny kluczowy współczesny horror, Teksańska masakra piłą mechaniczną rozpoczyna się od wycieczki samochodem na cmentarz: Sally Hardesty, jej chłopak oraz brat na wózku inwalidzkim wraz z dwójką przyjaciół odwiedzają grób dziadka w Teksasie. W drodze powrotnej zabierają nieprzyjemnego autostopowicza, ale dopiero gdy zatrzymują się w opuszczonym domu rodziny Hardestych, sprawy przybierają naprawdę zły obrót. Resztę filmu można podsumować legendarnym sloganem: „Kto przeżyje – i co z nich zostanie?”. Żartobliwe hasło i sensacyjny tytuł są jednak mylące: filmowi daleko do kampowej krwawej sieczki w stylu Herschella Gordona Lewisa. Arcydzieło Tobe’a Hoopera jest jednym z najbardziej inteligentnych i ambitnych horrorów, jakie kiedykolwiek nakręcono. Wyjątkowo przerażające doświadczenie łączące elementy filmu dokumentalnego i awangardowego.

Veikko Suvanto

Tobe Hooper (1943–2017) był amerykańskim filmowcem. Swój niezbyt udany, eksperymentalny debiut zrealizował w 1969 roku, po czym ponownie połączył siły ze scenarzystą Kimem Henkelem, by nakręcić entuzjastycznie przyjętą Teksańską masakrę piłą mechaniczną (1974). Kolejne cztery filmy Hoopera też były horrorami, a najsłynniejszy z nich, Duch (1982), był wyprodukowany i prawdopodobnie współreżyserowany przez Stevena Spielberga. Hooper nakręcił też dwa filmy sci-fi i pracował przy pierwszym sequelu (1986) i prequelu (2006) Teksańskiej masakry…