Narodziny gwiazdy

Trwające wiele miesięcy zdjęcia, konieczność powtórnego nakręcenia pokaźnej części materiału (studio zażądało realizacji w formacie Cinemascope), przemontowanie filmu bez wiedzy reżysera: wydaje się, że gdyby Narodziny gwiazdy powstawały dzisiaj, podzieliłyby los wielu niedokończonych arcydzieł. Tymczasem w klasycznym Hollywood ciągnęło się ten wózek do końca. Bez wątpienia było warto: zdolność Cukora do portretowania kobiecego doświadczenia w połączeniu z unikatowym talentem Judy Garland zaowocowały jednym z najbardziej poruszających spektakli musicalowych wszech czasów. W klasycznej historii narodzin jednej gwiazdy (Garland w niemal autobiograficznej roli) i implozji drugiej (James Mason jako cierpiący na chorobę alkoholową aktor) Cukor zdołał zmieścić pełne spektrum emocji – od przemożnej radości po niemożliwy do zniesienia ból. Niezwykle stylowe i pełne wizualnego splendoru Narodziny gwiazdy z 1954 roku, obchodzące w tym roku 70-lecie powstania, pozostają najlepszą wersją tej opowieści, a utwór The Man That Got Away pozwolił gwieździe Judy zaświecić jaśniej niż kiedykolwiek wcześniej.

Patrycja Mucha

George Cukor (1899–1981) był hollywoodzkim reżyserem z długą i owocną karierą. Jeden z jego pierwszych filmów, Kariera kelnerki (1932), stał się wzorcem dla późniejszych wersji Narodzin gwiazdy. Był znany jako „reżyser kobiet”, choć osobiście tego określenia nie lubił. Tym niemniej to raczej nie przypadek, że to właśnie on wyreżyserował pierwszy film hollywoodzki z wyłącznie żeńską obsadą, Kobiety (1939). Do innych jego filmów należą Kolacja o ósmej (1933), Gasnący płomień (1944) i Żebro Adama (1949).