Timeless Photos: Fred Daniels. Wystawa fotografii portretowych fotosisty Michaela Powella & Emerica Pressburgera

Timeless Film Festival Warsaw zaprasza na prezentację bogatego wyboru zdjęć portretowych cenionego brytyjskiego fotografa Freda Danielsa. Wystawa towarzyszy retrospektywie filmów Michaela Powella & Emerica Pressburgera. To wyjątkowa okazja, by przyjrzeć się bliżej efektownym pracom jednego z czołowych współpracowników Łuczników. Kuratorzy Ewa Reeves i Nigel Arthur zaprezentowali dorobek Freda Danielsa w National Portrait Gallery w Londynie w 2012 roku, a także opublikowali angielsko-polską książkę The Archers. Powell & Pressburger. Portraits / Portrety poświęconą Danielsowi. Nowa wystawa w Kinie Iluzjon pozwoli widzom i widzkom wzbogacić ich własny odbiór filmów stworzonych przez brytyjski duet. Wielkoformatowe fotografie wykonane przez Danielsa przenoszą nas do Wielkiej Brytanii lat 40. i w sam środek jej wyrafinowanej kultury filmowej. Aktorzy i bohaterowie filmów wyświetlanych na Timeless, w tym Deborah Kerr i Anton Walbrook, zostali uwiecznieni w uderzających i często zabawnych kompozycjach. Fred Daniels miał nienaganny gust oraz bystre oko, a za pomocą aparatu uchwycił istotę fotografowanych gwiazd i gwiazdorów – oraz esencję wyjątkowej sztuki Łuczników.

Zapraszamy na wystawę, która jest hołdem dla elegancji i stylu klasycznego kina. Jak stwierdzają Powell & Pressburger w swoim manifeście: „Mamy nadzieję, że wejdziesz do środka, woda jest w porządku”.

Ewa Reeves i Nigel Arthur, kuratorzy

Wystawa w Kinie Iluzjon potrwa od 7 kwietnia do 31 maja 2024 roku.

Wernisaż: niedziela, 7 kwietnia 2024 o godzinie 18:00.

Po wernisażu o godzinie 19:00 zapraszamy na pokaz filmu Jeden z naszych samolotów zaginął (Michael Powell, Emeric Pressburger, Wielka Brytania 1942) z archiwalnej taśmy 35mm w Kinie Iluzjon

O Fredzie Danielsie

Fred Daniels był bardzo utalentowany technicznie, a jego portrety to dzieła jednego z najbardziej niedocenianych fotografów portretowych swojego pokolenia. Artysta rozpoczął współpracę z Łucznikami przy 49th Parallel (1941) w Denham Studios. Następnie był odpowiedzialny za fotosy do filmów: Jeden z naszych samolotów zaginął (1942), Życie i śmierć pułkownika Blimpa (1943), Opowieść kanterberyjska (1944), Wiem, dokąd zmierzam (1945), Sprawa życia i śmierci (1946), Czarny narcyz (1947), Gone to Earth (1950) i The Elusive Pimpernel (1950). Daniels sfotografował większość głównych aktorów i aktorek Łuczników. Używając w studiu lamp i reflektorów, aby stworzyć odpowiedni poziom światła na twarzy fotografowanej osoby, dowiódł zrozumienia charakteru i temperamentu uwiecznianych osób. Jako przykłady „glamouru” w obszarze zdjęć reklamowych, jego portrety mogą stanowić punkt wyjścia do dalszych badań i dyskusji na temat recepcji brytyjskiego kina.

Daniels był niezależnym fotografem i zachował prawa autorskie oraz negatywy swoich prac. Praktyka ta była wyjątkiem w branży filmowej, ponieważ większość fotografów była związana kontraktami z konkretnymi studiami. Umożliwiło to Danielsowi swobodne poruszanie się w branży i wybieranie interesujących go zleceń. Pozostając niezależnym przez całe życie, Daniels eksperymentował ze światłem i chwytaniem ludzkiego charakteru za pomocą aparatu. Pracował w studiu przy 17 Coventry Street, stworzonym obok Trocadero w samym sercu Londynu pomimo wybuchu wojny. Przyjmował tam aktorów, muzyków, przedstawicieli establishmentu, członków stołecznej społeczności gejowskiej – ogólnie rzecz biorąc, ludzi z wielu różnych środowisk. Daniels stał się niezwykle wziętym fotografem. Jedną z jego asystentek była złośliwa i dowcipna lesbijka Billie Love, która pracowała również na własny rachunek jako fotografka pod pseudonimem Amanda, a podczas nieobecności Danielsa ona i jej przyjaciele rozkręcali w studiu spektakularne imprezy. Daniels nie miał nic przeciwko temu: w końcu sam chciał przebywać z tą kreatywną i niesforną ekipą. Choć jego fotografie mają stylowy wygląd i klasyczny charakter, po bliższej inspekcji można również dostrzec ukryty w nich żart, tajemnicę, być może nawet kpinę. Poza wszystkim i niejako „z głębi serca” przekazują też ponadczasową przyjemność płynącą z obcowania ze sztuką.

O Powellu & Pressburgerze

Michael Powell & Emeric Pressburger byli dwoma wizjonerskimi twórcami, których kreatywna i ekstrawagancka współpraca nie ma sobie równych w historii kina. Ich geniusz zainspirował Martina Scorsesego, George’a A. Romero i Francisa Forda Coppolę, a także wielu innych twórców z różnych obszarów filmu, w tym autorów zdjęć, kostiumografów, kompozytorów i scenografów. Choć wspierali ich Alexander Korda i J. Arthur Rank, byli niezależnymi producentami, którzy stworzyli własną firmę produkcyjną The Archers (Łucznicy). Wyjątkowy duet, który inspirował się nawzajem przez kilka dekad – choć Opowieści Hoffmanna (1951) stanowiły punkt zwrotny w ich współpracy – opisywał sam siebie jako partnerstwo podobne do dobrego małżeństwa: złożonego z napięć i zarazem świetnie się uzupełniającego.

Ich filmy to ponadczasowe perełki z ukrytymi tropami i ideami, pełne artystycznych elementów zgodnych z życiowym motto Powella: „Bo cała sztuka jest jedna, a twoja sztuka wybiera ciebie, a nie ty sztukę” – pochodzącym z tekstu Kiplinga. Każdy aspekt tworzenia filmu był dla Łuczników ważny – szczególnie podziwiali oni pracę fotografa Freda Danielsa.