Dzika Banda

Najkrwawszy western w historii kina, który rozbił w pył mit najukochańszego gatunku Hollywood. Legendarny, świetnie zmontowany, wirtuozerski popis Peckinpaha idealnie wpisał się w kontrkulturowy klimat końca lat 60. Niektórzy obwiniali to szokujące dzieło za falę okrucieństwa na kinowych ekranach w następnej dekadzie, dla innych stało się ono punktem zwrotnym dla kina amerykańskiego i wzorcem filmowej rewolty dla kolejnych pokoleń, z Tarantino na czele. Peckinpah tworzy swój antymit, przewrotny rewers Rio Bravo czy Siedmiu wspaniałych, zaludniając opowieść wszelkiej maści przestępcami i outsiderami. Dziki Zachód staje się tu miejscem, w którym sprawiedliwość klęka przed korupcją, chciwością i pragnieniem zemsty. Sama historia wydaje się dość prosta – jedna banda dowodzona przez Deke’a Thorntona (Robert Ryan) ściga drugą dowodzoną przez Pike’a Bishopa (grający wbrew swojemu nieskazitelnemu emploi William Holden). Nie ma tu odważnych, samotnych szeryfów walczących w samo południe, wszyscy są źli i brzydcy i zrobią wszystko za garść dolarów. Fascynujący nihilizm Peckinpaha i jego formalne szaleństwo najlepiej łączą się w słynnej scenie kanonady, która nawet dzisiaj robi piorunujące wrażenie.

Marcin Pieńkowski

Sam Peckinpah (1925–1984) był amerykańskim reżyserem i scenarzystą, znanym z rewolucyjnego podejścia do kwestii przemocy w kinie. Jego kariera nabrała rozpędu w latach 60., czego dowodem są takie filmy jak Strzały o zmierzchu (1962) i Dzika banda (1969). Peckinpah zyskał uznanie krytyków za realistyczne przedstawienie przemocy i skomplikowane portrety bohaterów, choć jego twórczość często budziła kontrowersje.

partner sekcji