Kochankowie z Pont-Neuf

Płomienna, pełna destrukcyjnej pasji love story, rozgrywająca się na tle paryskiego mostu, pod którym schronienie znajdują dwie zagubione dusze – bezdomny Alex (Denis Lavant) i tracąca wzrok Michèle (Juliette Binoche). Carax maluje ich miłość w ekstrawaganckich, niemal operowych kadrach, splatając surowy realizm z oniryzmem. Wirtuozerska reżyseria i rozbuchana inscenizacja przydają filmowi apokaliptycznego wymiaru, a jednocześnie czynią go intymnym wyznaniem miłosnym. To kino, które eksploduje emocjami i przekracza granice – zarówno narracyjne, jak i finansowe. Kochankowie z Pont-Neuf cieszą się bowiem sławą jednej z najdroższych i najbardziej pechowych produkcji w historii Francji. Zdjęcia wielokrotnie przedłużano i przekładano, budżet pochłonął od 100 do 200 milionów franków (pełna kwota nigdy nie została dokładnie ustalona), a Carax – jak wspominał później w wywiadach – w pewnym momencie stracił nadzieję na ukończenie swojego dzieła.

Mikołaj Mizak

Léos Carax urodził się w 1960 roku w podparyskim Suresnes jako Alexandre Oscar Dupont. Pseudonim Leos Carax stanowi anagram jego dwóch imion. W wieku niespełna 20 lat Francuz został krytykiem filmowym „Cahiers du Cinéma”, magazynu prowadzonego przez Serge’a Daneya. Na łamach słynnego pisma zadebiutował entuzjastyczną recenzją Paradise Alley (1978) – pierwszego filmu wyreżyserowanego przez Sylvestra Stallone’a. Niedługo później Carax sięgnął po kamerę. Swoim pełnometrażowym debiutem – filmem Chłopak spotyka dziewczynę – wzbudził sensację na festiwalu w Cannes. Już wówczas ujawnił najbardziej charakterystyczne cechy swojego stylu: zamiłowanie do ekranowej poezji, melancholijną wrażliwość i ironiczne poczucie humoru. Następna w kolejności Zła krew otrzymała prestiżową nagrodę za innowacyjność na Berlinale. Z kolei Kochankowie z Pont-Neuf co prawda okazali się finansową klapą, lecz spotkali się z uznaniem Europejskiej Akademii Filmowej. Po ośmioletniej przerwie Carax powrócił do filmu pełnometrażowego za sprawą Poli X (w międzyczasie nakręcił tylko jeden krótki metraż Sans titre), swobodnej adaptacji powieści Hermana Melville’a. W jednym z późniejszych filmów krótkometrażowych powołał do życia postać Monsieur Merde, który kilka lat później powrócił jako jeden z bohaterów Holy Motors. Film z 2012 roku okazał się rewelacją festiwalu w Cannes i sprawił, że ponownie uznano Caraxa za jednego z najważniejszych twórców współczesnego kina.

Katalog MFF Nowe Horyzonty 21. edycja