Łowca androidów: Final Cut

Los Angeles, 2019 rok. Amerykańska metropolia to miejsce w stanie totalnego rozkładu. Miasto, mimo wszechobecnych neonowych świateł, pogrążone jest w niepokojącym mroku, a z nieba pada trujący deszcz. Na przeludnionych ulicach krzyżują się drogi ludzi i człekokształtnych replikantów. Wytwory inżynierii genetycznej zostały wyposażone w zdolności fizyczne i intelektualne równe naszym, za to pozbawiono je uczuć i zdolności empatii, a ich życie zaprogramowano na ściśle określony, krótki czas. By odwrócić nieubłagany wyrok, androidy pod wodzą charyzmatycznego Roya Batty’ego (Rutger Hauer) ruszają w straceńczą misję odnalezienia swojego twórcy i poniekąd ojca. W ślad za nimi podąża Rick Deckard (Harrison Ford), detektyw i „blade runner” (łowca androidów). W ich starciu wszystkie chwyty będą dozwolone. Absolutny klasyk SF – w momencie premiery odrzucony zarówno przez krytykę, jak i widownię, z czasem okazał się jednym z najważniejszych, a z pewnością najbardziej wpływowych filmów w historii kina. Choć scenariusz został oparty na powieści Philipa K. Dicka, Ridley Scott nadał swojemu dziełu mocny, autorski rys, tworząc pełne wizualnego rozmachu widowisko, a równocześnie stawiając niełatwe pytania o istotę i granice człowieczeństwa.

Proces powstawania Łowcy Androidów był burzliwy, a sam film przeszedł przez kilka wersji montażowych – od niezadowalającej pierwotnej wersji kinowej, do której studia zażądały dodania narracji Deckarda, po Director’s Cut z 1992 roku, która to stopniowo zaczęła zdobywać uznanie dzięki usunięciu narratora i wprowadzeniu nowych elementów fabularnych. Z każdą wersją film ewoluował, a ostateczna wersja, wydana w 2007 roku, została uznana za definitywną, łącząc artystyczną wizję Scotta z techniczną perfekcją, stanowiąc prawdziwą esencję tego kultowego dzieła. Wersja, którą prezentujemy, to właśnie Final Cut, stworzona przez Ridleya Scotta w 2007 roku, jako jedyna, nad którą reżyser miał pełną kontrolę twórczą.

Piotr Kotowski

Ridley Scott (ur. 1937) to jeden z najwybitniejszych wizjonerów kina, mistrz epickiej narracji i niezapomnianych obrazów. Obcy – ósmy pasażer Nostromo (1979) na nowo zdefiniował horror science fiction, a Łowca androidów (1982) stał się klasykiem cyberpunku. Gladiator (2000) odświeżył kino historyczne i zdobył Oscara za najlepszy film. W Marsjaninie (2015) reżyser umiejętnie połączył naukową precyzję z emocjonalnym ciepłem. W 2024 roku Scott powrócił do antycznego Rzymu w Gladiatorze II, kontynuując swoją pasję do widowiskowego kina historycznego. Jego filmy wyróżniają się rozpoznawalnym stylem, dbałością o detale i wizualnym rozmachem, inspirując kolejne pokolenia twórców.