Moje własne Idaho

W krótkiej, tragicznie zakończonej karierze Rivera Phoenixa jest kilka wyjątkowych momentów, które w pełni uświadamiają skalę jego talentu. Moje własne Idaho to z pewnością jeden z nich. Nagrodzona na festiwalu w Wenecji kreacja cierpiącego na narkolepsję seksworkera Mike’a jak żadna inna rola przypieczętowała ikoniczny status aktora jako „najntisowego” Jamesa Deana. W Moim własnym Idaho jego niepokorna charyzma weszła w idealną symbiozę z autorskim, eklektycznym stylem Gusa Van Santa. Podróż przez Amerykę, w którą ruszają bohaterowie – doskonale zgrany duet Phoenix i Keanu Reeves – okazuje się czystym uosobieniem smutku i melancholii młodzieńczych porywów. To, co w tym kultowym poemacie kina drogi wybrzmiewa najmocniej, to dojmująca potrzeba przynależności i samotność bohaterów, z którą wszelkiej maści outsiderzy utożsamią się także dzisiaj.

Katarzyna Kebernik

Gus Van Sant (ur. 1952) to amerykański reżyser i scenarzysta, ceniony za subtelne portrety outsiderów i wrażliwe podejście do tematów społecznych. Przełom w jego karierze przyniosło Moje własne Idaho (1991), a międzynarodowy sukces ugruntował Buntownik z wyboru (1997), nagrodzony dwoma Oscarami. Słoń (2003), za który Van Sant otrzymał Złotą Palmę, to eksperymentalna opowieść inspirowana szkolną strzelaniną. Wśród jego najważniejszych filmów znajdują się także Obywatel Milk (2008) oraz Nie martw się, daleko nie zajdzie (2018).