Ostatni cesarz

W jednej ze swoich najbardziej epickich produkcji Bertolucci odmalowuje historię życia Puyi – ostatniego władcy mandżurskiej dynastii Qing. Akcja filmu opartego na autobiografii cesarza rozpoczyna się w 1950 roku, gdy czterdziestokilkuletni Puyi po próbie samobójczej przebywał w radzieckim areszcie. Materia fabularna obejmuje jednak znacznie szerszy okres, a opowieść o upadku cesarskich Chin zostaje opowiedziana poprzez serię retrospekcji: od momentu, gdy były cesarz jako trzylatek został zabrany matce i wstąpił na tron, aż po przełomowy moment uniewinnienia i wyjścia na wolność. Ten pierwszy zachodni film nakręcony w Zakazanym Mieście (dawnym pałacu cesarskim w Pekinie) zachwycił publiczność widowiskowymi zdjęciami autorstwa Vittoria Storary, muzyką Ryuichiegp Sakamoty i Davida Byrne’a oraz refleksją nad iluzją władzy i znikomością ludzkich dążeń. Film zdobył wiele nagród, w tym dziewięć Oscarów, m.in. za najlepszy film, reżyserię i scenariusz.

Joanna Najbor

Bernardo Bertolucci (1941 – 2018) w młodości dobrze zapowiadający się poeta, rozpoczął karierę filmową jeszcze na studiach u boku Pasoliniego i w 1961 roku nakręcił swój debiut, Kostuchę. Pierwszą nominację do Oscara otrzymał dekadę później za Konformistę, a w 1972 roku zdobył międzynarodowy rozgłos skandalizującym Ostatnim tangiem w Paryżu. Jego kolejne filmy również cieszyły się uznaniem, a Ostatni cesarz (1987) otrzymał aż dziewięć Oscarów.