Perła

Udźwiękowienie kina pod koniec lat 20. XX. wieku przyspieszyło rozwój kinematografii latynoamerykańskich dzięki fenomenalnej popularności filmów muzycznych. Meksykańskie chanchadas (komedie o tematyce karnawałowej) oraz comedias rancheras (obrazy z muzyką mariachi) cieszyły się fenomenalną popularnością w rodzimym Meksyku, ale także w Peru, Kolumbii i Wenezueli. Ten regionalny sukces zapoczątkował złoty okres (edad dorada) kinematografii meksykańskiej przypadający na lata 40. Międzynarodowe sukcesy odnosiły wtedy autorskie filmy Emilia Fernándeza, pierwszego wielkiego reżysera latynoamerykańskiego. Jego Perła to uniwersalna przypowieść osadzona w realiach tropikalnego wybrzeża meksykańskiego. Zamieszkujący je ubodzy Indianie żyją nadzieją znalezienia perły, klejnotu, który odmienia życie. Obcowanie dziś z arcydziełem tamtego okresu, szczególnie z genialnymi czarno-białymi zdjęciami Gabriela Figueroi, to wielkie przeżycie.

Piotr Kobus

Emilio Fernández (1904–1986) był jedną z kluczowych postaci Złotej Ery meksykańskiego kina, mistrzem wizualnej poetyki i kronikarzem narodowej tożsamości. Jego Perła (1947), nagrodzona Międzynarodową Nagrodą na Festiwalu w Wenecji, ugruntowała jego międzynarodową renomę. Maria Candelaria (1944) z Dolores del Río to ikona meksykańskiego realizmu i liryzmu, wyróżniona Grand Prix w Cannes w 1946 roku. Fernández w swoich filmach łączył surową prawdę o meksykańskiej codzienności z malarską kompozycją kadrów, tworząc unikalny język wizualny, który na zawsze ukształtował kino latynoamerykańskie i inspirował kolejne pokolenia twórców.

partner sekcji