Pieskie popołudnie

Pokaz filmu Pieskie popołudnie 11 kwietnia w kinie Muranów poprzedzi 15-minutowy wykład w nowoczesnej formule TEDx prowadzony przez Macieja Jarkowca.

Podobnie jak Manhattan Woody’ego Allena, Pieskie popołudnie Sidneya Lumeta otwiera sekwencja obrazów Nowego Jorku. Zamiast Błękitnej rapsodii Gershwina gra jednak Amoreena Eltona Johna. Zamiast rewii fajerwerków nad drapaczami chmur oglądamy dobermana grzebiącego w przewróconym śmietniku i bezdomnego śpiącego na ulicy. Gdzieś w tle miga napis na kinowej markizie: A Star Is Born, narodziny gwiazdy. Tą gwiazdą jest Sonny Wortzik (brawurowy Al Pacino), facet, który wraz z kumplami wysiada z auta pod bankiem na Brooklynie. Ochroniarz zwija amerykańską flagę. „Już zamykamy…”

Prawdziwa historia napadu, jaki rozegrał się na oczach telewizyjnych kamer, pozwala twórcom opowiedzieć o kryzysie społeczeństwa. Metropolia nie jest romantycznym placem zabaw dla intelektualistów jak u Allena, lecz areną amerykańskiego upadku. Lumet mówi o kapitalizmie, wojnie, nierównościach, wściekłości. I o nowym medium, którego nikt nie nazywał wtedy reality show. Sonny Wortzik: „Jest tu mój kumpel i ja, i dziewięć innych osób. My umieramy. Zobaczycie nasze bebechy na ulicy. Pokażecie to?”

Maciej Jarkowiec

Sidney Lumet (1924–2011) był mistrzem amerykańskiego kina społecznego, autorem dramatów o moralnych dylematach i nadużyciach władzy. Jego debiut Dwunastu gniewnych ludzi (1957) stał się klasykiem kina sądowego i wzorem filmowej precyzji. W Serpico (1973) i Pieskim popołudniu (1975) kreślił portrety outsiderów walczących z systemem, a Sieć (1976) to jedna z najostrzejszych satyr na media. Lumet łączył realizm z dynamiczną narracją, wciągając widza w opowieści o sprawiedliwości i władzy. Jego filmy do dziś pozostają wzorem zaangażowanego, inteligentnego kina.