Opętanie

Berlin Zachodni w okresie zimnej wojny. Mark i Anna (Isabelle Adjani i Sam Neill) przechodzą kryzys małżeński spowodowany długotrwałą nieobecnością mężczyzny i romansem kobiety. Anna zaniedbuje ich wspólne dziecko i popada w coraz bardziej skrajne stany emocjonalne, które utrudniają parze porozumienie. Mark próbuje dowiedzieć się, co jest przyczyną dziwnego zachowania żony, i ratować ich związek. Sytuacja komplikuje się, kiedy pojawia się Helen – do złudzenia przypominającą jego żonę.

Opętanie ma dwa źródła – wspominał w wywiadzie dla miesięcznika „Film” Andrzej Żuławski. – Pierwsze jest związane z moim życiem osobistym. Niemal wszystko, co trafiło na ekran, przydarzyło mi się naprawdę. Zmyśleniem jest tylko szpiegowska profesja bohatera i warstwa fantastyczna. Jednak szok człowieka, który po powrocie do domu widzi koniec tego, w co naprawdę wierzył, jest wzięty z moich doświadczeń. Nawet część dialogów jest przeniesiona żywcem z tego, co zapamiętałem. Drugim źródłem inspiracji były Sceny z życia małżeńskiego Bergmana. To mądry, przenikliwy film – podsumował reżyser.

Fot. Reset. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Andrzej Żuławski (1940–2016) był polskim reżyserem, scenarzystą i pisarzem, znanym ze swojego ekspresyjnego i kontrowersyjnego stylu. Karierę zaczynał jako asystent Andrzeja Wajdy, a jego debiut Trzecia część nocy (1971) zapoczątkował serię odważnych, wizjonerskich dzieł. Największy rozgłos przyniosło mu kultowe Opętanie (1981). Często pracował we Francji, gdzie zrealizował m.in. Moje noce są piękniejsze niż wasze dni (1989) i Wierność (2000). Eksplorował tematy obsesji, szaleństwa i destrukcyjnej miłości.