Monty Python i Święty Graal

Oto średniowieczny epos, który nie traktuje rycerskich mitów z należytą powagą – i właśnie dlatego działa doskonale. Absurd goni absurd, a Monty Python z sadystyczną wręcz radością pastwi się nad konwencjami gatunku, serwując widzom humor balansujący między slapstickiem, filozoficzną groteską a czystym nonsensem. Ekipa szaleńców w wełnianych kolczugach przemierza wyimaginowaną Anglię, napotykając przeciwników, którzy wydają się równie zdezorientowani jak sami bohaterowie. Rycerska saga zamienia się w kalejdoskop surrealistycznych epizodów, w których magia ustępuje miejsca głupocie, a honor przegrywa z wyzwiskami rzucanymi z francuskim akcentem. Terry Gilliam i Terry Jones wspólnie wyreżyserowali ten film, będący dla nich swoistym poligonem twórczym przed ich indywidualnymi sukcesami w nadchodzących latach. Animowane wstawki Gilliama dodają opowieści szaleńczego tempa, a błyskotliwe dialogi sprawiają, że to nie tylko parodia kina historycznego, ale też przewrotny komentarz na temat legend, autorytetów i samego aktu opowiadania historii.

Terry Gilliam i Terry Jones należeli do grupy Monty Pythona. Jones, reżyser Żywotu Briana (1979) i Sensu życia według Monty Pythona (1983), łączył absurd z ostrą satyrą społeczną. Gilliam, twórca charakterystycznej warstwy wizualnej produkcji Pythonów, później rozwinął autorską karierę – wyreżyserował m.in. kultowe Brazil (1985) i 12 małp (1995). Wspólnie stworzyli Monty Python i Święty Graal (1975), brawurową parodię mitu arturiańskiego. Ich filmy, połączenie groteski z intelektualną przenikliwością, na stałe wpisały się w historię kina i inspirują kolejne pokolenia twórców.